Thailand 2015 - Dag 8 - Kanchanaburi

Alweer een week voorbij, dag 8 vandaag, gister avond in bed besloten dat als een scooter huren niet meer dan 200thb per dag zou zijn we dat zouden doen. Het hotel is namelijk goedkoop (600thb) maar super goed. Lekkere bedden, schoon, goede airco, warme douche. Alleen het ligt wat ver uit de buurt van restaurantjes en winkeltjes. Gezien ze hier in kanchanaburi geen meter taxi's kennen, of nou ja, bijna geen, betaal je dus voor elk ritje tussen de 1-5 km 100 baht. Dan ben je dus nog nergens, daarna wordt het al snel verdubbeld en dan moet je dus nog terug.
Het hotel heeft geen ontbijt service, dus ontbijten, lunchen en tussendoor uitjes zou je dan dus allemaal per "taxi" (zo'n pick up of per TukTuk) doen, zonder enige verdere vrijheid van stoppen of verder, nog even verder of toch maar weer terug.
Vanmorgen bij het hotel geïnformeerd en zij wisten een drukke straat met bars, hostels en restaurantjes waar ook veel scooter verhuur bedrijven waren. Paspoort in het hotel gelaten, -nooit afgeven was een tip die ik ergens las, beste smoes: die heeft het hotel al", en op weg met de TukTuk die zij hadden gebeld, onderweg nog een keer stoppen om aan zijn vitamines te komen en een schoongemaakte ananas kocht voor zichzelf, bracht ons voor 100 baht naar de verhuur straat. Veel backpackers daar, ook van "motor rent" naar "motor rent" hokje, overal ongeveer 200 baht per dag en overal paspoort inleveren. Ik bedacht me, omdat ik ook wel begrijp dat zij zich enigszins willen indekken, dat ik de angst van schade of lekke banden misschien kon afkopen met een soort van borg. 1000baht bood ik, maar ze wilde 2000. Helaas voor haar want dat had ik sowieso niet meer bij me dan 1600 totaal, maar dat wilde ik ook absoluut niet geven. De scooter hebben we trouwens 3 dagen voor 150thb per dag, dus dat scheelde alweer, eigenlijk de 4e dag gratis mochten we nog een dagje willen verlengen tm maandag.

Vandaag was het plan naar de bridge over the river Kwai te gaan, maar eerst moesten we een tankstation vinden en dat was best een opgave zonder Engels sprekende mensen, zelfs mijn intelligente "tank" gebaren begrepen ze niet. Gasstation!? Fuel!? Pfff, oke op ze reserve op weg naar een drukke hoofdweg, daar moet wel wat te vinden zijn, en nadat we eindelijk iemand vonden die mijn mooie toneelstukje wel begreep, bleken we al goed op weg. Toeehundret mieters leftt! En ook al waren die 200 er uiteindelijk 600, er was een tankstation. Tank volgegooid voor 70thb en op weg... Eh eerst naar het hotel, geld halen, maar waar is dat? Internet bundel is waarschijnlijk bijna op want het wordt steeds langzamer en vaak niet, kaarten werkt dan dus ook niet en ik krijg af en toe sms'jes met rare Thaise tekens en cijfertjes. Gelukkig heb ik een beetje het richtingsgevoel van m'n moeder geërfd en vond ik ondertussen wat aanknopingspunten die we herkende. Ons hotel valt gelukkig goed op. Één van de weinige hoge gebouwen. Spier wit met één fel blauwe verdieping en daarop "hop inn".
Gevonden!

Snel wat geld gepakt, nog even naar onze "eigen" schone wc geweest. Go!
Geen idee welke kant de river kwai op is dus maar gewoon rijden en zien wat we tegen komen. Vertrouwend op ERGENS WiFi of een slechte, langzame verbinding om de weg weer terug te vinden. Na 1,5 uur te hebben gereden met prachtig uitzicht over de bergen, rijstvelden en heel veel ander groen, zien we een leuk hutje, omgebouwd tot drink gelegenheid met een tafel en wat krukjes, prachtig uitzicht op het groen.
Met weer wat aanwijzen (de blender) en pakken van wat drakenfruit en banaan, begrepen ze dat we wilde dat ze daarvan een smoothie maakte. En woow, wat was die lekker! Een liter beker vol, vooral heel veel ijs maar dus ook twee bananen, drakenfruit, en jaja, je raad het nooit: gecondenseerde melk (dat gooien ze hier werkelijk overal op, in of door). Overheerlijk!
Na een pauze van zo'n half uur, waarin de eigenaresse van het "hutje" ook even de tijd had om wisselgeld van mijn 1000thb te scoren, zijn we weer terug gereden. Dit keer met iets meer tempo. Onderweg ook even de action camera uit geprobeerd.
Uiteindelijk kwamen we weer in de straat van de verhuur, zomaar, zelf terug gevonden. Ik sloeg mezelf bij het tankstation nog voor me kop dat ik de locatie niet even had opgeslagen. Hoe moesten we die scooter nou terug brengen als we niet eens wisten hoe we daar waren gekomen. Maar dat probleem was dus ook opgelost.
Geluncht in dat straatje en daarna wilde we terug rijden richting hotel om even bij te komen van ons avontuur. De warmte put je best wel uit.
Maar dit liep anders. Onderweg hoorde we de fietskar met het bekende belletje. Ijs! Broodje ijs! Yessss en dit keer met (groen en overheerlijk) pandan brood. Twee grote bollen ijs en een schep pinda's er op. 10thb per broodje (€0,30 dus!) en lekker dat het was.... Flesje water er achter aan gegoten voor het geval ik dumping kreeg en toen weer verder gereden. Ik wilde dus een andere route nemen naar het hotel maar onderweg, je raad het nooit, zagen we the bridge over the river kwai! Ik herkende het "pleintje" met kraampjes gelijk van 4 jaar geleden. Oké dit kunnen we niet laten gaan. We parkeren de scooter en lopen de brug op, als echte toeristen schieten we wat fotootjes. Helaas niet met de echte camera want die hadden we niet mee, maar ach, de iPhone maakt ook mooie foto's. Helaas waren we niet alleen, maar dat was te verwachtten.

Aan de andere kant van de brug zagen we beneden een mooi groen veldje met wat koeien lopen, ze liepen af en toe een stukje de rivier in om wat verkoeling te zoeken en dan weer terug. Het was een mooi gezicht. "Daar wil ik heen!" Riep Devinho gelijk.
Eh lieverd ik denk niet dat dat kan. Het lijkt dichtbij maar de brug zelf is denk ik al een kilometer en super hoog...
de brug over gelopen en al snel was er een stijle trap naar beneden. Oke doen we dit of doen we dit niet, even ratelde er wat afwegingen in mijn hoofd, onveilig, kind, stuntel, vallen, bezorgd, ziekenhuis, moeder instinct, ervaring, wowie, herinneringen, besloot ik Devinho zijn volle aandacht op te eisen, hem zijn helm en flesje water uit handen te nemen en hem voor te gaan. Ik eerst 3 stappen, ZET JE VOETEN ZO NEER!, KIJK ALLEEN NAAR WAAR JE LOOPT!, HOUD JE MET TWEE HANDEN VAST! En zo waren we 10 minuten later veilig beneden, 20 stappen verwijderd van een prachtig plekje, net achter de -nog net niet in elkaar gestorte- hokjes die als winkeltjes diende.
Een meneer lag er tussen twee palmbomen heerlijk in zijn hangmatje te slapen en wij liepen verder naar de koeien. Ze waren aaibaar en lief, maar na een tijdje "bokte" hij Devinho toch wel dat het nu genoeg was en dus accepteerde we deze lieve waarschuwing en liepen we terug.

We liepen aan tegen een bordje "Boat for rent", ik sta een seconde stil en zie één longtail bootje in de rivier liggen en de meneer in de hangmat die wakker schrikt. "Eh, how much?" Vraag ik, wijzend naar het bord. "500 baht, turtie minuts! Only Joe toe!" Krijg ik als antwoord. Heerlijk accent.
Oke, het stond op mijn lijstje nog een longtail te varen, maar dit had ik al opzij geschoven naar Koh Tao waar dat vast voor het oprapen ligt. Maar we zouden niet op ongeplande vakantie zijn, als we dit voorbij zouden laten gaan. 400, ok? Zeg ik zelfverzekerd. Ok ok! Roept de man. En hij wenkt ons naar de boot. We moeten van een, met een bij elkaar geraapte gebroken planken, steiger die met wat schroefjes vakkundig aan elkaar is getimmerd één meter naar beneden springen op een iets steviger drijvend zelfgemaakt vlot van lege plastick bussen. Oke de trap hebben we overleefd, dit lukt ook, en voor ik had bedacht hoe ik dit zelf zo handig mogelijk aan ging pakken, sprong Devinho er in één keer vanaf. Ik besloot voor een iets veiligere en vrouwelijkere manier te gaan en ging eerst zitten op de bij elkaar geraapte steiger en daarna mijn benen erover heen te gooien en op deze manier nog maar een klein sprongetje te hoeven maken.

Veilig in de boot, nu genieten! "Turtie minuts" genieten! We varen langs prachtige restaurantjes op palen in het water, ressorts met een eigen terras, maar ook langs tempels, talloze buddha beelden, heel veel groen en krot woninkjes gemaakt van golfplaat waar de gekleurde was vrolijk buiten te drogen hangt.
Af en toe mindert hij wat vaart zodat we extra kunnen genieten. Devinho en ik kijken elkaar aan en geven elkaar een dikke kus zonder wat te zeggen. Helaas was het vaar avontuur ook echt na 30 minuten weer over. Netjes zet meneer ons af aan het begin van de brug, bij een professioneel gebouwde aanleg steiger waar we zo op kunnen klimmen. Blijkbaar was mijn poging zo charmant mogelijk van de bij elkaar geraapte steiger af te klimmen overgekomen als wat onhandig en leek het meneer verstandiger ons terug hier af te zetten. Oké, scheelt weer terug lopen over de brug. Gaat zijn we nu wel van de warmte en alle indrukken.
Een kleine klim verder zijn we terug bij de scooter, we kopen nog even een flesje water die we achterover tikken, en gaan terug. De "normale" weg terug naar het hotel.

16:00 komen we aan en rusten we 1,5 uur op bed. Devinho kijkt Bassie en Adriaan en ik Facebook wat op bed. Plaats een advertentie op "backpack Azië" of er toevallig meer mensen in Kanchanaburi zitten die morgen naar de watervallen willen.
Eerst was het plan dit met de scooter te doen maar het is zo'n 70 kilometer over de high way, oke hier kan dat gewoon, op een 100cc scooter waarvoor je officieel een rijbewijs nodig hebt, maar toch, met in mijn achterhoofd mijn liefdes thuis, de wel hele lange reis er naar toe, zonder de weg te weten en niet te kunnen vertrouwen op de verbinding voor mijn navigatie, kiezen we voor de veilige manier en was het plan een taxi te nemen. Een jong stelletje reageert en wil de taxi kosten graag delen. Later Google ik nog wat en vind ik een bus die er rechtstreeks naar toe gaat voor +/- 100 baht. Oke daar kan helemaal niets tegen op, want aangezien er hier geen meter taxi's zijn zullen ze ons vast een rib uit ons lijf trekken. 4 blanke rijke toeristen, 70 kilometer, minimaal 1000 baht schat ik zo, enkele reis dus. Nee de bus is een prima oplossing en dat vinden Matthijs (blijkbaar een reislustige naam) en Eva gelukkig ook. We ontmoeten ze morgen om 07:45 op het busstation.

Om 17:30 pakken we nog even de scooter, heerlijk die vrijheid, om alvast te kijken hoe we daar het snelst komen en een hapje te eten. Onderweg zien we een McDonalds, en tja... Waar maak je een kind blijer mee dan de McDonalds. Bah! Onaardig, duur en vies, maar een lachend smoeltje maakt alles goed. Hij speelt nog wat met kindjes terwijl ik me druk maak over een klein patatje voor 75 baht. Belachelijk! Een uur later krijg ik hem eindelijk mee en rijden we terug naar het hotel. Een warme douche, glad geschoren oksels, tas voor morgen gepakten nu lekker in bed het verslag geschreven. Morgen 07:00 op, wordt vast een leuke dag!