Thailand 2015 - Dag 11 - Kanchanaburi / Cha-Am
Blijf op de hoogte en volg Rebecca & Devinho
13 Juli 2015 | Thailand, Ban Wang Yao
De wekker ging 07:45 maar we waren al om 06:30 wakker. Het is zo onwijs vroeg licht hier! Daarna nog beetje gesnoozed en geknuffeld en er om 07:30 uitgegaan. Aangekleed en de koffers klaar gezet. Nog even naar het "buurt winkeltje" gelopen zo'n 250 meter verder op om een ontbijtje te scoren. Verder is hier namelijk helemaal niets in de buurt en om 08:30 zou de scooter taxi voor staan. We waren 08:20 terug en nog geen 5 minuten later was hij netjes op tijd. Wat een onwijs lieve man, hij hielp met de koffers en onderweg verloor ik mijn pakje kauwgom uit de rugzak. Ik zei hem dat het onbelangrijk was en dat hij door moest rijden, maar dat wilde hij niet. Hij ging terug en toen ik zelf uit wilde stappen om het pakje kauwgom te pakken, gebaarde hij me in de "aanhanger" te blijven en ging hij zelf de weg op. Daarna vroeg hij waar we naar toe wilde. Naar Cha-Am. Oh, hoe dan? Met de stadsbus zei ik. Hij moest lachen, vond het wel grappig dat we daarvoor kozen. Hij vroeg wat dat koste, 50thb per persoon zei ik. Hij dacht dat we voor 100 per persoon wel een minibusje zouden hebben die ons er rechtstreeks heen bracht, zonder over te stappen dus. Oke dat zou fijn zijn, geen overstap. Dus moesten wij blijven zitten en informeerde hij in het Thai voor ons, maar 200 per persoon en nog eens 200 voor de koffer (600 dus) was de laagste prijs. Gierige hollander die ik ben wilde dat niet. Buiten dat die busjes super gevaarlijk rijden vind ik de stads bus met deuren en raampjes ook zo z'n charme hebben en dus bracht hij ons netjes naar de andere kant (ik zei nog, die paar stappen kunnen we wel lopen hoor!) waar de juiste stadsbus ging. Onderweg lacht hij nog naar me en zegt hij in gebrekkig Engels "hahahaha, 200 baht!" Alsof hij wilde zeggen; ze zijn gek! Hij hielp ook weer met de koffers en bedankte vriendelijk. Kijk, zo kan het ook. Je moet het net treffen. Verder op deze dag namelijk wat minder geluk met vervoer.
Om kwart voor 9 waren we op het busstation. De bus vertrok ff voor 9en, we zaten relaxt achterin met de koffers. Ruim 2 uur later om 11:05 stonden we bij een halte en werd ons nog even gevraagd waar we heen moesten. Cha-Am zei ik. Hij gebaarde dat we er hier uit moesten. Alles gaat snel snel want de bus stopt maar een paar tellen en dus had ik geen tijd om na te denken of nog wat vragen te stellen. Qua tijd in de bus klopte het ook ongeveer. De busrit zou namelijk 2 uur duren maar dat kun je standaard met 15-30 minuten verlengen in Thailand. Koffers, Devinho eruit en weg was de bus. Oke, staan we dan. Binnen no time werd ons gevraagd waar we heen wilde. "WHERE DO YOU GOOOOO", vragen ze altijd en overal, en het stomme is dat je jezelf erop blijft betrappen dat je ze nog antwoord geeft ook.
Ik kon überhaupt wel wat hulp gebruiken maar zei dat ik bus 74 nodig had naar Cha-Am. Ooohh no city bus here. Only mini van. Pff NEEEE! Ik haat mini vans! Ga weg!
Maar dit was de enige oplossing volgens deze mevrouw. We zijn blank en dus willen we luxe, of in ieder geval zijn wij rijk en valt er aan ons te verdienen. De charme van het land wordt helaas door sommige Thai verpest. 120thb per persoon en ook nog de koffer, naar Cha-Am. eh nee. Ik zeg dat ik het te duur vind en loop weg. Dan ineens kan ik ook met het busje naar een station gebracht worden waar wel een stadsbus gaat. Oh dus het kan wel? 1 km lopen of 50 baht per persoon en weer voor de koffer. Ja, we hadden net voor 100 baht met z'n tweeën ruim 2 uur in de bus gezeten en dan zouden we nu 150 moeten betalen voor 1km?
Ik zie verderop een TukTuk en loop naar die meneer, helaas niet Engels sprekend maar een andere mevrouw die helpt wel even. Ik zeg dat we naar Cha-Am willen en ze vraagt of we per bus of trein willen. Oh trein, denk ik, ja dat is ook goed! Train please, en ze zegt dat de TukTuk chauffeur ons voor 40 baht wel naar het station brengt. Oke achteraf blijft dit ook echt maar 800 meter verderop maar whatever. We staan met onze koffers op station, het is inmiddels 11:25.
Ik vraag bij het loketje of de trein naar Cha-Am vertrekt en zeg dat ik twee kaartjes wil.
Twintig minuten, 11:45 vertrek. Aankomst tijd 13:10. Ik moet betalen, meneer typt op zijn rekenmachine het totaalbedrag in van 27 baht. WoW... Het kan dus nog goedkoper haha 1,5 uur in de trein voor twee personen kost precies €0,75! Volwassenen 18 baht en kinderen de helft van de prijs, 9 baht.
Oke toppie, geregeld. Mooi ook nog even de tijd om op station te plassen. Redelijk schone (betaalde) toiletten (3thb p.p.). Alhoewel als ik het goed begrijp van Devinho vinden ze de mannen toiletten schoonmaken een stuk minder prioriteit hebben. Daar schijnt het erg vies te zijn.
We kopen nog wat water op station voor onderweg en Devinho een water meloen shake met 1 of ander chemisch siroopje, een kopje suiker water en een heleboel ijsklontjes vermengd in de blender. Het is best lekker.
We wachtten op de nette stoeltjes die op het perron staan. Het is 11:45, helaas nog geen trein. 12:00 nog niets en er werd ook niets omgeroepen. Er was maar 1 spoor en ik wist zeker dat we goed zaten dus we wachtten rustig af. Uiteindelijk werd er 12:15 iets omgeroepen en ging er 12:20 een luide bel. We dachten dat hij er dan nu wel aankwam maar nog niets. We gaan weer zitten. Devinho vermaakt zich ondertussen prima met een katje dat meereist in een mandje met thee Thaise meisjes. Om 12:30 gaat er nog een belletje en komt de meneer met de vlag tevoorschijn. Devinho gaat kijken en ziet de trein aankomen. Met een hoop lawaai wordt de overvolle trein langzaam leeg. Een hele school was denk ik in deze trein opgepropt. De koffer erin krijgen lukte niet helemaal in de haast en ik verdraai mijn rug. Auw! Gelukkig helpt er iemand van de spoorwegen en kunnen we gaan zitten. De trein was inmiddels zo goed als leeg.
Toch nog een stukje trein, toch m'n zin. Ik ben blij en geniet van het uitzicht wat weer fenomenaal is. We rijden door het groen, de rijstvelden, droge vlaktes, bergen en zien krotjes waar mensen leven. Wat hebben we het goed, denk je op zo'n moment.
Overal lopen koeien los rond. Af en toe rijden we een spoorweg overgang voorbij waar kindjes voor op de scooter vrolijk zwaaien. Devinho is moe en is er bij gaan liggen samen met Bunny valt hij even later in slaap.
In de trein wordt er de hele tijd eten en drinken verkocht. Elke paar minuten lopen ze langs. Devinho is dus na een kwartiertje alweer wakker als er eentje iets te luid in het Thai roept wat ze verkoop. We kopen een zakje pinda's voor 30 baht, maar als we ze open maken hebben ze een paarse schil en ziet het wit aan de binnenkant. Ze zijn vochtig en slap, niet lekker, en dus besluiten we ze te laten liggen.
Precies 45 minuten te laat, om 13:55, terwijl we net oma feliciteerde met haar verjaardag via facetime, zien we dat de trein stopt bij station Cha-Am en haasten we ons naar de uitgang met de koffers. Met de pijn in m'n rug die ik heb til ik zo goed mogelijk de koffers er uit en gelukkig lukt dat allemaal. Weer een piepklein stationnetje waar ze aan de andere kant van het spoor al staan te schreeuwen "taxi! Taxi!" Ik loop om en vraag me hardop af hoe we aan de andere kant van het spoor komen, aan deze kant is namelijk niets. We komen weer op dezelfde plek terecht en weer wordt er geroepen; taxi? You need taxi? Eh tja, over het spoor lopen dus net zoals de taxi chauffeur doet. Er is duidelijk een "paadje" gemaakt waar je overheen kan lopen. Zelf uitkijken dus. Hij pakt mijn koffer en ik die van Devinho.
Voor 300 baht brengt hij ons naar het hotel. Ik schud nee en zeg veel te duur. Het was 12km vanaf het station. Die had hij niet zien aankomen, maar ja ondertussen bedacht ik ook wat ik anders moest, haha er was hier verder niets of niemand te bekennen. Ik doe alsof ik het hotel bel en heb de telefoon nog niet aan mijn oor of hij zegt, ok! 200!
Hoppa, vooruit dan maar! 200 oké.
We stappen in zijn jeep en terwijl we wegrijden denk ik, aah best freaky eigenlijk. Het is is geen (officiële) taxi chauffeur (wat overigens ook geen garanties biedt natuurlijk) en hij kan ons overal heen brengen. Maar goed, laat die gedachte gaan en ik zet ondertussen even m'n navigatie aan naar het hotel om toch een gerust gevoel te krijgen dat hij de juiste kant op rijdt. En dat doet hij. Onderweg laat hij allemaal dingen zien. Hier is de markt, hier de Zwitserse schapenboerderij, en hier de Cha-Am outlet. Aardige man ook en 15 minuten later arriveren we bij het hotel, gelegen aan de snelweg kilometers ver van al die leuke dingetjes.
Hij vroeg me onderweg of ik al geboekt had, ja zei ik. Oke, you know it is far from the beach!? Eh yes i know, but it's only for one night and we have a swimmingpool!
Helaas blijkt het dus echt ver van alles. Het hotel of eigenlijk park, heeft een gedeelte met drie verdiepingen en daarin kamers en een aantal villa's/bungalows. Deze hadden wij geboekt zodat we aan het zwembad zouden zitten en ik Devinho makkelijk in de gaten kan houden als hij graag wil zwemmen. Gelukkig liggen deze verder het park in en niet aan de snelweg. Het is hier vlak en groen, prachtig uitzicht over de bergen.
We checken in, een hevige maar korte regenbui (trouwens pas de 2e in al deze dagen, en het is toch echt regenseizoen!) brengt ons samen met twee personeels meisjes bij de villa. Devinho wil gelijk een duik nemen maar als hij zijn zwembroek uit zijn koffer wil pakken blijkt zijn code op mysterieuze wijze te zijn veranderd. Oke 3 cijferig dus "maar" 999 combinaties... Hopelijk zijn we eerder klaar. Ik begin, raak de tel kwijt van vermoeidheid en ben er klaar mee.
Devinho gaat verder en na 10 minuten en 10x auw auw te hebben gehoord van zijn vinger, neem ik het weer over. Yess bij 427 hebben we beet. Open!
Gelijk weer veranderd naar de goede code en Devinho was zo blij dat hij me zou trakteren op een ijsje vanavond.
Eerst maar eens lekker zwemmen. Hij vermaakt zich prima en dat koppie glundert.
Af en toe kijk ik even en ik zit op het terras.
Behoorlijk hoofdpijn gister al maar vandaag nog veel erger. Vocht te weinig, gok ik zo. Ik tik een flesje water achter over en om 16:30 vis ik Devinho uit het water. Hij droogt zichzelf af, kleed zich aan en we lopen naar de receptie omdat we graag nog wat willen eten. We vragen wat de mogelijkheden zijn omtrent vervoer. Ze snappen er allemaal niets van. Als je meerdere dingen vraagt of meerdere manieren en ze snappen het nog niet is dat best frustrerend. Simpele woorden.
Na een tijdje besluiten ze een hulplijn in te schakelen en bellen ze (ik denk) de manager van het hotel. Zij spreekt Engels. Ze vraagt of ik wil lopen, een taxi wil of ...? Ik vraag of er mogelijkheden zijn om een scooter te huren, maar dan wel bij het resort. Helaas ze hebben 1 scooter en deze is al verhuurd. Eh oke. Helaas want met de taxi moeten we dus kiezen waar we naar toe willen en maar weer zien hoe terug te komen. Je kunt niet "even" op drie plaatsen kijken. Het leek ons namelijk leuk de avond markt met allemaal lampjes te bezoeken en ook het outlet centrum wilde ik wel even zien. We zouden wel een scooter kunnen huren op Cha-Am beach maar of dat nou zo handig is? Het is inmiddels 17:15 en voor we daar zijn (enkele reis taxi kosten) dan huren voor die avond en alleen morgen ochtend, want voor 10 uur moeten we alweer terug zijn bij het hotel om de spullen te pakken, dan dus weer enkele reis terug met taxi kosten, nee niet handig!) Oké, keuzes. De markt dan maar. Ze zegt dat zij de "hotel-taxi" wel kan regelen en vraagt of ik NU gelijk weg wil. Ja graag zeg ik (want inmiddels hadden we al 3x gebeld en opgehangen omdat ze dingen zou uitzoeken en dan belde ze weer terug) en zaten we daar al zeker 30 minuten.
We hangen op en wachten geduldig af. Maar 20 minuten later is er nog geen taxi, dus loop ik richting weg waarna er net een mini busje komt aanrijden die duidelijk voor ons was. Hij heeft vast de instructies al doorgekregen, zo verwacht ik. Maar ik herhaal nog even "market". Yes market, zegt de aardige, jonge man achter het stuur. Market? Vraagt hij nog eens; yes Market!
We rijden er langs, maar het is aan de verkeerde kant van de weg. Hij wijst er na en ik knik lachend ja. Dat ziet er gezellig uit! Lichtjes en vele kleine kraampjes.
Bij de draaibocht zoals ze die hier iedere paar kilometer hebben rijdt hij door. Devinho attendeert me er op en ik zag het ook maar dacht dat hij hem miste, hij rijdt verder en verder... Na een tijdje komen we uit op Cha-Am beach. Hij vraagt of hij hier moet stoppen. Ik kijk hem aan en zeg heel hard MARKET!!! Oohh... De baht blijkt te vallen en hij wil doorrijden. It's ok. Zeg ik. Shit happens maar dan eten we hier maar wat.
Of hij ons ook op kan halen vroeg ik, dat had de mevrouw aan de telefoon namelijk gezegd. He can pick you up, you say when and the taxi driver Will be there. We spreken af, het is nu 17:30 om 18:30, 1 hour!!! Horloge erbij, tijd gezegd en laten zien, same place! Ok? Yes yes knikt hij vriendelijk. Nog paar keer herhaald maar het is duidelijk... Dacht ik.
We lopen een rondje. Er is weinig. 2-3 hele rustige streedfood kraampjes en wat toeristische winkeltjes. Een tassen en een schoenen winkel. We zijn snel uitgekeken, oke Devinho zijn favoriete tosti dan maar bij de 7eleven want 1 van de kraampjes was alleen vis en de andere kip en geen mens te bekennen dus gaan we dat er niet op gokken. Ik heb geen trek en neem alleen water.
We zien daarna een IJskarretje en aangezien Devinho mij zou trakteren zijn we daarheen gelopen. Een bakje of hoorntje. Eh nee bread, roepen we allebei. Devinho probeerde het nog met "good morning, eat, Bread!!!" Maar het hielp niet. Only this! Zegt ze. En ze wijst naar de hoorntjes, bekertjes en smaakjes ijs, want ja, hier konden we kiezen! Oke een fotootje dan maar! Brood!!! Oooooh zegt de mevrouw, en ze brabbelde iets in Thai. Uit een emmer onder haar karretje trekt ze een zak met brood. Off course! Roept ze. We krijgen een heerlijk gevuld broodje met keuze uit veeeeleeee toppings, van rijst tot mais en cake blokjes als vulling. Chocolade saus, spikkels en pinda's alles heeft ze.
We lopen naar het strand en genieten daar van het ijsje.
Helaas blijkt dat om 18:30 de taxi chauffeur niet op de afgesproken plek was. Ook 5 minuten later niet en uiteindelijk om 18:50 nog niet.
We lopen wat op zoek naar een taxi. Helaas niet te vinden. We belanden in een gezellig samen zijn van locale. Iedereen lacht vriendelijk en zwaait. Een aardige vrouw belt een taxi. Ze spreekt een prijs van 200 baht met hem af. Ik zeg nog: tja het moet maar!
Eenmaal in de taxi zegt hij, je weet wat het kost he? Ik zeg ja, 200. Nee nee zegt hij, 300. Ik sla m'n handen op m'n benen en zeg dat dat niet afgesproken was. Hij moet lachen, belt iemand op en lacht nog harder. Even later hangt hij op en zegt hij: 250 ok!? Ik zeg niets en schud mijn hoofd. Kan toch geen kant op nu dus heb weinig keus. En dat weet hij ook. Het is pikdonker, we rijden inmiddels al op de helft, op de snelweg en ik ben met een kind. Tja wat denk je? Later denk ik bij mezelf, ik sla al die buddha beeldjes van zijn dashboard af, en zeg: die betekenen toch niets als je zo met mensen omgaat! Wat denk je? Ik ben wit dus ik ben rijk? Ik heb ook hard moeten sparen voor deze vakantie hoor!
Het maakt me boos en verdrietig maar later denk ik, weet je. Stik in je geld! Karma is een bitch. Ik heb geen 250 dus geef hem 260. Succes ermee, dat je maar veel plezier van die 60 baht extra mag hebben!
Ik ga er niet meer wakker van liggen en loop lekker met m'n mannetje terug naar onze villa.
Morgen ochtend zorgen we dat we om 11:00 op station zijn, of misschien zelfs wat eerder. We hadden een binnenlandse vlucht maar gezien we nu al op 1/3 naar beneden zitten richting het zuiden zou het niet handig zijn morgen eerst weer terug te moeten naar Bangkok om vervolgens weer naar beneden te moeten. Er gaag vanaf Cha-Am 3x per dag een trein naar Chumpon, en aangezien de NOKair vlucht vertraagd was van 18:00 naar 20:30 heb ik het daarop gegooid en gevraagd of ik mocht annuleren. De heenreis. Dat mocht, langer als 1 uur vertraging gaf dat recht en dus kregen we nog geld terug ook!
De treinrit morgen duurt 5,5-6 uur. Een beste rit dus, maar we hebben ontbijt en snacks ingekocht en in de trein ook nog wel mogelijkheden wat te eten of drinken te scoren.
Het was een zware dag, weinig echt "leuks", behalve de onvergetelijke treinreis die echt wel favoriet is bij mij.
Noé huilde vandaag op FaceTime. Ze was stil en ik zag een traantje over haar wang glijden. Dat doet pijn!
Gelukkig had ik Pascal een kwartier later aan de telefoon en was ze het allang al weer vergeten.
Wij gaan lekker slapen, morgen weer een lange reis dag. Op Koh Tao kunnen we gelukkig vanaf woensdag middag een dag of 4 bijkomen!
-
13 Juli 2015 - 19:38
Mama/oma:
lieverds,
Wat jammer dat mensen zo'n misbruik maken van iemands afhankelijkheid. Het is gemeen, maar je zal wel weten dat het daar vaker voor komt. In dat soort landen, althans met die mentaliteit zijn wij ook een paar keer geweest en daar willen wij nooit meer naar toe. Maar morgen weer nieuwe kansen en gelukkig hadden jullie vanmorgen wel een goed persoon. Niet iedereen is verrot. Ik miste Dev. Zijn verslag. Jammer, ik print het alle dagen uit en maak er een boekje van zodat hij dat als hij groot is van me krijgt. Heerlijk zoals hij schrijft. Wij genieten er enorm van. Wat betreft Noe, natuurlijk mist ze mama en Dev. Ik vond haar ook nog meer knuffelig met mij dan als jij er bent daaraan merk ik ook dat ze ook een soort moederliefde mist. We gaan het weekend vast wel wat leuks met haar doen. Goede reis morgen en tot bels, mails of iets dergelijks. Love you. Xxxx -
15 Juli 2015 - 08:46
Pascal:
Karma is inderdaad een bitch. Komt helemaal goed :))
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley