Thailand 2015 - Dag 7 - Bangkok / Kanchanaburi

Dag 7 alweer!
Vanmorgen waren we rond 07:30 wakker, hebben we nog even rustig aan gedaan (Devinho niet, die ging op de vroege ochtend al los op wat dance beats) en ons daarna aangekleed en de koffers vast zover mogelijk ingepakt. Daarna lekker gaan ontbijten.
Dinsdag vliegen we naar Chumphon om op woensdag met de boot naar Koh Toa te vertrekken waar we gaan duiken.
In Nederland had ik een waterdichte hardcase besteld voor mijn iPhone, zo'n 2,5 week voor vertrek, maar helaas kwam die net twee dagen nadat we vertrokken aan en heb ik die dus niet mee.

Gisteravond in bed lag ik te bedenken hoe ik het bijzondere duikmoment dan vast kon leggen en bedacht ik dat ik misschien een weggooi onder water camera te kopen voor een paar honderd baht, maar die kwaliteit schijnt erg slecht te zijn. Kleuren kloppen niet, lucht in de lens, veel mislukte foto's, enz. Dus dat is ook zonde. Ik heb Shirley (de Nederlandse duikinstructrice) even een appje gestuurd met de vraag of zij een idee had wat de mogelijkheden waren. Er waren vast meer toeristen die komen duiken op Koh Toa met dit (luxe) "probleem". Ze vertelde ons dat je voor ongeveer 2200 baht een dagdeel 3-4 uur, een camera kon huren. Dat vind ik echt veel te veel geld voor een camera die niet eens jouw eigendom wordt, en waar je dus niets meer aan hebt. Dan betaal je dat echt voor de foto's (die je nog zelf moet maken), en dan vind ik €60 veel geld.
Even later appte ze me dat Ties, haar man, toevallig wel korte tijd geleden een action camera had gekocht. Een SJCAM 4000, beter nog dan de originele GoPro, waar ik in Nederland ook al voor gekeken had. Recensies zijn goed en hun hadden er al een aantal filmpjes mee gemaakt die mooi waren gelukt. Prijs 3000thb. Oke veel geld maar dan heb je wel wat, schokbestendig, waterdicht tot 30 meter diepte, en je kunt er van alles mee. Mochten we nog eens uit een vliegtuig willen springen of bungee jumpen dan kan deze gewoon mee. Schroef hem op je helm en GAAN!
Na een nachtje slapen en nog wat gewappt te hebben met Shirley besloten op zoek te gaan. Online hadden zij hem besteld voor 3000thb, ooh zeg ik, in de winkel zeker duurder? Ja, die kans is groot. Ik wil hem ook bestellen voor je? Levertijd een week naar het eiland. Helaas, net een dag te laat voor ons duik avontuur dus dat was geen optie, "maar kijk anders even bij de MBK (een groot winkelcentrum hier in Bangkok). Even gegoogled (lang leve mijn Thaise simkaart met internet) en bleek dat dit ongeveer 15 minuten rijden was (dus reken op het dubbele in Bangkok) en om 10:00 open ging. Mooi want het was inmiddels 09:15.

Naar boven, nog even naar het toilet en daarna hebben ze bij de receptie weer een taxi voor ons gehaald (echt super netjes, doen ze steeds). Zij spreken Engels en vertellen dan aan de taxi chauffeur in Thai waar we heen willen. 100 baht en een half uur armer waren we in het MBK, WoW wat een groot mooi winkelcentrum. Bestaande uit 7 verdiepingen en bij aankomst een plattegrond met daarop alle "afdelingen" een verdieping "fashion", een halve verdieping met boeken, een halve eten en drinken, en op de 5e verdieping een afdeling met, jaja; camera's! Vele winkels met enorme lenzen.
Dure film en video camera's en vooral veel originele GoPro camera's. Uiteindelijk na 6-7 winkels er eentje gevonden met de gene die ons aangeraden was. Helaas 5200thb, een stuk duurder dus. Naast dit winkeltje was er nog een winkeltje gesloten, met in de etalage ook weer de camera die we zochten. Maar deze winkel was dicht, het was inmiddels 10:35 en als we vroegen aan voorbijgangers hoe laat het open ging kregen we als beste antwoord "maybe 11:00". Oke shit happens, ik had me er best op verheugd. Teleurgesteld ergens wat gaan drinken bij een luxe restaurantje met een veel te duur gebakje erbij (100 baht -> €2,75), waar ik na één hapje misselijk van was dus Devinho had mazzel en mocht hem helemaal op eten.

Devinho adviseerde me toch nog even te wachtten tot 11:00, daarna konden we altijd nog terug gaan richting hotel. Uiterlijk 11:30 moesten we de taxi teug nemen om nog genoeg speling te hebben naar het hotel te gaan, bagage pakken, uitchecken en taxi naar het station te nemen om vervolgens 13:35 de trein te pakken.
Oke 11:00, we stappen op en zien dat het winkeltje inderdaad open is. Naast de gene waar de camera 5200thb is, deze kan dus nooit veel goedkoper zijn, dacht ik...
"Price"? Vraag ik onzeker, en wijs naar de doos. "2700 baht" zegt de verkoper.
Oke eh, dat heb ik verkeerd verstaan. "Sale" zegt hij er nog achter aan, maar ik heb het vast verkeerd verstaan. Vraag het nog een keer en daarna check ik nog even of ik de goede doos wel heb aangewezen. Dat het 100 of 200 baht scheelt, dat kan ik nog geloven, maar bijna de helft!??
Ik vraag nog 1x of hij het intypt, want met dat accent hier versta je er soms ook gewon niets van.
Oke het klopt, 2700thb! Nog goedkoper dan online! Een 16gb Kaartje kost 500thb dus zijn we 3200thb kwijt. Hij wil ons er nog een stick bij aansmeren maar de goedkoopste is 450, dat is alleen een "knuppel" om hem op te draaien, maar deze kun je niet uitschuiven. De uitschuifbare selfiestick voor deze camera is 900. Oke na enige twijfel van ons kant en omrekenen kon hij hem meegeven voor 700thb. Maar op advies van Devinho niet gedaan. Dus de 3200 betaald met de (lang leve de) creditcard, zijn we blij naar de begane grond gegaan waar we onderweg nog een schattig jurkje voor Sofieke hebben gekocht en daarna richting taxi liepen. Beneden waren nog een soort van zwarte markt kraampjes waar we er ook 1 zagen hangen. 500thb. Ik zeg heel stoer 400 en ik neem hem! En we kregen direct een ja!
Mooi! Een stick voor 400thb erbij gescoord. Devinho kijkt me trots aan, "goed he mama, dat ik zei dat je het niet moest doen!". Heel goed jongen. We hebben 300 baht bespaard.

Het Admire Thonburi hotel blijkt erg lastig te vinden, dat hadden we al ondervonden, maar bleek nu weer. Een heel mooi systeem in het MBK, waar je netjes een nummertje trekt en vervolgens wacht tot dat op het display verschijnt en je een taxi toegewezen krijgt, bracht ons bij een meter taxi die ja knikte toen we het kaartje van het hotel liet zien. Een aantal chauffeurs hadden al met mijn telefoon het hotel gebeld voor informatie maar deze belde netjes met zijn eigen telefoon. Een goed begin dachten we, maar na een half uur rijden vroeg hij of ik wilde bellen. Ik typte het nummer en gaf m'n telefoon. Na 10 minuten bellen en rijden waren we er nog niet. De meter liep op en mijn geduld slonk langzaam. Weer 10 minuten later, inmiddels zaten we al 40 minuten in de taxi (heen 25min, inclusief file), belde hij weer en reed weer wat rondjes, keertje weer om en we kwamen weer langs dezelfde winkels. Na 50 minuten belde hij voor de 4e keer het hotel en reden we er bijna langs. We probeerde te wijzen en zeggen dat we wisten waar het was maar hij stopte liever om het te vragen. De gigantische rotonde voor de 3e keer genomen en inmiddels nog een keer gestopt om te vragen zijn we uiteindelijk met wijzen bij ons hotel aangekomen na 70 minuten en 170 baht betaald te hebben zijn we naar boven gerend voor de koffers. De receptie gevraagd een nieuwe taxi te bellen. We waren eerst van plan te vragen of hij wilde wachtten zodat we niet weer opnieuw het start tarief hoefde te betalen en de receptie niet weer naar de hoofdweg hoefde te lopen om er één aan te houden, maar na deze rit toch maar de keuze gemaakt voor een nieuwe en na wat uitleg aan het hotel begrepen ze dat maar al te goed.
Flinke fooi in het potje bij de receptie gedaan en bedankt voor alle goede zorgen.

Taxi richting station genomen en een half uur later op het trein station van Thonburi aangekomen. Gelukkig op tijd voor de trein (het was 13:10) snel naar de info balie om te vragen waar we een kaartje konden kopen.
Op dit station waren we eerder geweest, vorig jaar, toen we de nachttrein namen naar Chiang Mai.
Ze zegt dat het niet kan. De trein naar Kanchanaburi. Maar wij snappen er niks van. Op internet staat toch echt dat de trein vertrekt vanaf dit station. Het hotel heeft de taxi chauffeur toch niet naar het verkeerde station gestuurd dat er hier geen trein naar kanchanaburi vertrekt he?
We worden meegenomen naar de "tourist balie", waar ons wordt verteld dat deze trein verbinding sinds 2 maanden niet meer bestaat. "NEEEEEEEEEE!!!" Ik kan wel janken. Enigste manier is per bus (met overstap) of per taxi. Oke ik kijk wat de taxi kost maar als ik zie dat de prijs tussen de 2000 en 5000 baht ligt is de beslissing snel genomen al moet ik wel even schakelen.
Ik heb vorig jaar erg genoten van de 3e klas treinrit en had me er nu ook op verheugd 3 uur non stop te reizen met een mooi uitzicht en af en toe een versnapering onderweg te nuttigen door de mensen die af en toe langskomen in de trein of je op een stationnetje onderweg iets door het raam verkopen. Helaas. Dit gaat niet gebeuren. we moeten nog een stuk lopen en een aardige meneer adviseert ons onder de weg door te lopen via het metro station, wel zo veilig voor "the little boy!".

Oke na enigszins te hebben omgelopen zijn we via de metro en uitgang 4 te hebben genomen aangekomen bij het grote "Bangkok hotel" waar bus 507 vandaan zou vertrekken. Er staan wel 10 bussen achter elkaar. Je zou denken dat daar wel een bus 507 tussen zou zitten, maar helaas. Allemaal bus 40. Blijkbaar een populaire bus!
Nadat deze gaan rijden komt er elke 2-3 minuten een nieuwe aanrijden. De meeste nummer 40, maar ook veel bus nummer 4. Een enkele nummer 53, 21 en 118. We kopen een flesje water en vragen aan de eigenaar van de winkel waar we moeten staan voor bus 507. Hij neemt ons mee naar een hoekje. Wacht hier zegt ie. Oke!
Devinho gaat nog even plassen, dat kan en mag hier gewoon in elk winkeltje gelukkig.
Na in totaal 30 minuten nog niets, maar ineens zien we een 507 voorbij rijden, neeeeee!! Omdat het zo druk is met stilstaande bussen 40, en het verkeer één grote chaos is moet je de weg oplopen. We rennen om tussen de andere bussen door met onze koffers een teken te geven dat de bus moet stoppen, maar dan valt Devinho, BAM, keihard op z'n gezicht, over zijn koffer heen. Er ligt in Bangkok, of eigenlijk bijna overal in Thailand namelijk geen één stoeptegel recht. Eigenlijk überhaupt een wonder dat hij nog niet gevallen was.
Een bloedneus, dikke, blauwe neus en bloed in zijn mond. Als winkeltjes in actie en komen met tissues. Ik help hem overeind en gooi koud water over z'n gezicht. Laat hem wat drinken en troost hem.

Oké, opnieuw wachtten. Weer 30 minuten later nog niets, inmiddels kan ik wel janken, maar dat lost helaas niets op. Dus blijven we met de loodzware rugzak en koffers in de drukkende warmte staan en nemend we nog maar een slokje water.
Devinho is inmiddels rustig en let super goed op alle nummers van de bussen. Ineens een bus 507, maar midden op de weg. Oke deze laat ik niet meer aan ons voorbij gaan dus schreeuw ik tegen Devinho dat hij op de stoep moet wachtten en spring ik als een lokale de weg op om de bus aan te houden. De deur gaat open en ik roep Devinho. Met veel moeite en gelukkig we wat hulp van lokale in de bus krijgen we de koffers er in. Oké we zitten, weliswaar apart maar een mevrouw houdt onze koffers vast. In elke stadsbus is een mevrouw die met een blikje geld en een rolletje met een soort van postzegels (bus kaartjes) langskomt. Voor 16thb per persoon kopen we een kaart naar het Sai Tai Mai (southern busstation). Om over te stappen op de bus naar kanchanaburi. Onderweg stappen er veel mensen uit. Ik Google snel of ik kan vinden of het busstation de laatste halte is van bus 507, aangezien niemand in de bus mijn vraag begrijpt, en voor zover ik kan zien is het de last stop. Na zo'n 5 kwartier stoppen we en komt de buskaartjes mevrouw naar ons toe en wijst naar de aan elkaar geplakte deur. Er komen een paar vreemde kreten uit haar waaruit ik begrijp dat we er zijn. We doen onze rugzakken weer op en stoppen. Iedereen stapt uit.

We staan bij één of ander groot tankstation. Geen idee waar we heen moeten dus lopen we een stukje waarna er gelijk weer wordt geroepen: TAXIIII? TAXIII!??? Grrr! Nee!
Where would you like To gooooooo?? Met de mooie Thaise klanken.
Laat ons met rust, denk ik alleen maar, en we lopen verder. Een toilet! Oke eerst dat maar eens en dan vraag ik wel wat info aan 1 van de vele balie's. Behind de 7eleven. Ze wijst naar rechts maar links ziet Devinho een 7eleven dus lopen we die kant op. Geen balie te zien. We vragen een meneer welke van de 20 bussen naar kanchanaburi gaat en hij wenkt ons dat we moeten gaan zitten. Ik vraag hem waar we een ticket moeten kopen. "No, no, just sit down!". Eh oke. We wachtten en wachtten, maar na zo'n 15 minuten krijg ik toch het gevoel dat we niet helemaal goed zitten. Meneer loopt wat heen en weer dus loop ik ook maar even naar iemand anders toe om te vragen of de bus naar kanchanaburi hier wel gaat. No, other way, wijzend richting de kant waar de mevrouw van de balie ons ook naar wees. Oké er is dus nog een 7eleven blijkbaar. Nog steeds slepend met de bagage lopen we weer de andere kant op en zeg ik de man die ons zei rustig te moeten gaan zeggen nog even boos dat de bus naar kanchanaburi hier helemaal niet gaat!! "Ok ok" lacht hij lief... Pff oke, hij weet vast niet beter. Beetje jammer!

Yes, another 7eleven.. Daarheen gelopen en idd achter een schuifdeur verstopt is een airco ruimte waar een bord staat met "tickets" en een pijl naar boven. Op 1 hoog niks, maar op 2 hoog zo'n 50 balie's met allemaal een andere plaats naam er op. Één voor één gaan we ze af en lezen we de bestemming maar we zien geen kanchanuri staan. Jeetje. Waarom had ik ook alweer bedacht dat we hierheen wilde? Oh ja de mooie watervallen en de bridge over de river kwai. Het is het vast allemaal waard. Hotel was ook al geboekt, voor de zekerheid vanmorgen. Kon ook niet meer geannuleerd worden.

Uiteindeljk doorverwezen naar de balie's achter de al 2 rijen van 25 balie's waren er dus nog een keer 25 en ja, de ena laatste stond met hoofdletters "KANCHANABURI". Gevonden! Af en toe een high five met Devinho, want we flikken het toch maar met z'n tweeën.
Two tickets please. Ok. 210 baht please. "Gate P-10, bus 81" wordt er achterop de kaartjes geschreven. We kunnen weer gaan zoeken. Een stempel op de ticket zegt dat het vertrek om 16:20 is. Het is nu 16:00 dus geen stress. Koffie en chocomelk. Heerlijk, wel 2go want erg rustig zitten zal ik niet doen gezien ik nog geen idee heb waar we P-10 kunnen vinden.
Na twee keer vragen worden we naar beneden gestuurd en komen we uit op P 1-23. Allemaal lange parkeerplaatsen voor bussen en gelukkig zien we daar P-10 met een bus 81 die net aan komt rijden. We laden onze koffers in en zoeken een plaatsje. Een vriendelijk meisje zoekt gelijk contact en vraagt ons waar we vandaan komen. We vragen haar of we een vaste plek hebben maar blijkbaar mogen we gaan zitten waar we willen. Achter haar settelen we.
We kletsen wat en ze verteld dat ze door de weeks studeert in Bangkok en in de weekenden terug gaat naar kanchanaburi, naar haar familie. Ze is 21, vindt Devinho helemaal het einde en wil alles over hem weten. De busrit duurt ongeveer 2,5 uur zegt ze. We zitten prima dus die tijd komen we wel door. Kijken wat naar buiten en 2
uur later stapt Jen, zoals ze heet, uit. Here is where i life, zegt ze. Ze verteld ons nog 3x dat ze het echt leuk vond om ons te ontmoeten. Wij moeten nog wat verder, tot de laatste stop die ruim 2,5 uur vanaf het startpunt is.

Vanaf daar willen we een taxi nemen naar ons vanmorgen geboekte hopp in hotel. Maar hier blijken geen meter taxi's aanwezig. Alleen zogenaamde sawngtheaws, een soort van pick up truck met bankjes achterin. De locale bevolking gebruikt dit ook, ze stoppen waar je wil. Wij hadden een privé voor 100thb probeerde ze, maar ik had gekeken en we waren maar 2,3km en 5 min. verwijderd van ons hotel dus vond 100 wel erg veel. Helaas werkte het niet om weg te lopen, dat vond meneer wel prima. De volgende vroeg ook weer 100, en toen de 3e weer 100 vroeg ben ik gaan onderhalen. Uiteindelijk hadden we alweer 700 meter gelopen met de koffers en vond ik het wel mooi geweest. 80 baht. Oke prima! Wil nu naar me hotel! Uiteindelijk waren we 19:30 in onze kamer en dus totaal 7 uur onderweg geweest, met heel wat overstappen en lopen. We hadden gevraagd om twee enkele bedden in de reservering maar helaas hebben we één dubbel bed gekregen. Hier baal ik behoorlijk van want het is best nog warm snachts, Devinho is super onrustig en ligt heel vaak overdwars of helemaal omgekeerd in bed, 1 deken is ook geen feestje, maar goed we moeten het er vannacht maar mee doen want bij navraag aan de receptie waarom we onze voorkeur voor two single beds niet hadden gekregen bleek dat dit was omdat het hotel zo goed als vol zat en er geen twee losse bedden beschikbaar waren. Helaas! Misschien morgen zei ze. Dit hotel is wel netjes en schoon en maar 600 baht per nacht. Ook het bed is zacht. Locatie niet super (bij een centrum/shop straatje ofzo) maar oke vast wel op loop afstand van IETS. Het is nu pik donker dus we hebben het moeten doen met een zakje chips en wat broodjes die we gelukkig nog in de rugzak hadden. Morgen bij daglicht eens kijken wat er is. We willen graag the bridge over the river kwai bezoeken en de erawan watervallen, schijnen de mooiste van Thailand, misschien wel van de wereld te zijn. Ik ben niet van plan door de jungle naar niveau 7, het hoogste niveau te klimmen tussen de apen door. Zo avontuurlijk ben ik nou ook weer niet, heb geen wandelschoenen mee (wat echt wel aangeraden wordt) en heb het niet zo op loslopende apen. Maar we blijven hier waarschijnlijk tot maandag en gaan dan weer terug richting Bangkok omdat we de volgende dag de binnenlandse vlucht hebben. Die is pas 18:40 dus misschien ook pas dinsdag terg alhoewel ik dat na wat er vandaag allemaal mis is gegaan misschien niet meer aan durf! :)
Nu 21:30, lekker douchen en slapen!